Rozdział 3:6

 „Chrystus zaś, jako Syn, był nad swoim domem. Jego domem my jesteśmy, jeśli ufność i chwalebną nadzieję aż do końca wytrwale [niewzruszoną] zachowamy.”

Pan Bóg lubi mieszkać wśród swoich stworzeń, wśród ludzi. Choć ma Niebo, wspaniały Tron, a przed sobą bezkresną szmaragdowo – kryształową toń. To mimo tych niebiańskich wspaniałości szuka miejsca zamieszkania wśród ludzi.

W Księdze Objawienia 21:2,3 czytamy; I widziałem miasto święte, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak przyozdobiona oblubienica dla męża swego. I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi,"

Na ogół ludzie wybierają się do Nieba, a tutaj widzimy, że Bóg planuje rozbić swój namiot, swoje mieszkanie pośrodku ludzi. Powyższy fragment z księgi Objawienia w tłumaczeniu mesjańskim zawiera bardzo wyraźne odwołanie do Przybytku na pustyni za czasów Mojżesza. „Usłyszałem donośny głos od tronu mówiąc; Spójrz! Sz’china Boga jest z ludźmi, i będzie On mieszkał wśród nich. Będą jego ludem, a On sam (Bóg z nimi) będzie ich Bogiem”

Sz’china, inaczej też Szekina to pełna chwały obecność Boga. Ta Sz’china wypełniała σκηνη namiot, przybytek na pustyni. Ta sama cudowna chwała Boża jest obiecana ludowi, a dokładniej ludom Bożym na nowej ziemi. A Bóg zamieszka, rozciągnie namiot pośrodku swojego ludu, a także pośród mieszkańców ziemi.

I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem

Pan Bóg dążył i dąży do przebywania wśród swojego ludzi. Chciał postawić namiot w pośrodku ludzkiego obozowiska, potem zamieszkał w świątyni. W okresie ewangelii fizycznym adresem zamieszkania Boga na ziemi jest ekklesja, ciało Pana Jezusa. Gdzie On jest „nad domem”. W wieczności Bóg będzie miał rozbity swój „namiot” swoją „szekinę” w postaci pięknie ozdobionego, świętego miasta, Nowego Jeruzalem.

„Umieszczę też przybytek mój wśród was i dusza moja nie obrzydzi was sobie. Będę się przechadzał wśród was i będę waszym Bogiem, a wy będziecie moim ludem.” 3Moj. 26:11-12; „I wystawią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich,” 2 Moj. 25:8; „Abyście pamiętali i wypełniali wszystkie moje przykazania, i byli świętymi Boga waszego. Jam jest Pan, wasz Bóg, który was wywiodłem z ziemi egipskiej, aby być dla was Bogiem, Jam jest Pan, Bóg wasz.” 4 Moj. 15:40-41; „I zawrę z nimi przymierze pokoju, będzie to przymierze wieczne z nimi. Okażę im łaskę, rozmnożę ich i postawię swoją świątynię wśród nich na wieki. I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I poznają narody, że Ja jestem Pan, który uświęcam Izraela, gdy moja świątynia będzie wśród nich na wieki.” Ezech. 37:26-28; „Lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.” Jer. 31:33

Opis podobnego, pięknego miasta widzimy u proroka Ezechiela. Rzeczą godną uwagi i zapamiętania jest nazwa tego miasta. „Obwód miasta wynosi osiemnaście tysięcy łokci. A nazwa miasta będzie od dziś brzmieć: Pan tam mieszka.” Ezech. 48:35

A jego domem my jesteśmy…

W dzisiejszym fragmencie czytamy, że tak jak Mojżesz był postawiony jako gospodarz, zarządca „nad domem”, tak i Chrystus jest „ponad swoim domem”. A jego domem my jesteśmy.

” Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje, oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym, Hebr. 10:19- 21

Podobną myśl mamy zapisaną w 1 Tym.3:13-15 „Bo ci, którzy dobrze służbę pełnili, zyskują sobie wysokie stanowisko i prawo występowania w sprawie wiary, która jest w Chrystusie Jezusie. Piszę do ciebie w nadziei, że rychło przyjdę do ciebie: gdyby jednak przyjście moje się odwlokło, to masz wiedzieć, jak należy postępować w domu Bożym, który jest Zgromadzeniem [ekklesją] Boga żywego, filarem i podwaliną [podporą] prawdy.”

Idąc dalej w naszych rozważaniach, dochodzimy do tych znanych nam miejsc w Nowym Testamencie, w których jest mowa o tym, że uczniowie Jezusa są Jego świątynią, Jego miejscem zamieszkania.

”Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy.”  Ewangelia Jana 14:23

 „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i Duch Boży mieszka w was?” 1 Kor. 3:16

 „Czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was, którego macie od Boga, i nie należycie do siebie samych? Drogo bowiem jesteście kupieni. Oddajcie więc chwałę Bogu w ciele waszym i w duchu waszym, one są Boże.” 1 Kor. 6:19,20

”A jakie jest porozumienie między świątynią Bożą a bożkami? Albowiem wy jesteście świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.  Dlatego wyjdźcie spośród nich i bądźcie odłączeni, mówi Pan, i nieczystego nie dotykajcie, a Ja was przyjmę.  I będę dla was Ojcem, a wy będziecie dla mnie synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący. 2 Kor. 6:16-18

”Przez Niego bowiem mamy przystęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym Duchu.  I dlatego już nie jesteście obcymi i przychodniami, ale współobywatelami świętych i domownikami Boga, Zbudowanymi na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest Jezus Chrystus,  W którym cała budowa razem spajana wzrasta w świętą w Panu świątynię;  W którym i wy jesteście wspólnie budowani, na mieszkanie Boga w Duchu.” Efezjan 2:18-22

„Zbliżając się do Niego, do kamienia żywego, przez ludzi wprawdzie odrzuconego, ale u Boga wybranego i kosztownego,  I wy sami, jako żywe kamienie, jesteście budowani w dom duchowy, w kapłaństwo święte, by przez Jezusa Chrystusa przynosić Bogu godne przyjęcia duchowe ofiary.” 1 Piotra 2:5

Jeśli tylko....

 Przeczytajmy jeszcze raz wiersz szósty w Biblii Gdańskiej; „Ale Chrystus jako syn nad domem swoim panuje, którego domem my jesteśmy, jeźli tylko tę pewną ufność i tę chwałę nadziei aż do końca stateczną zachowamy.”

W końcowych słowach tego wiersza autor wzywa nas do wierności, do zachowania pewnej ufności oraz statecznej, niezachwianej, niczym nie zmąconej nadziei. Podobną zachętę znajdujemy w Liście  Pawła do Kolosan oraz w innych fragmentach Listu do Hebrajczyków.

"I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były,  teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych,  jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani i stali, i nie zachwiejecie się w nadziei, opartej na ewangelii, którą usłyszeliście, która jest zwiastowana wszelkiemu stworzeniu pod niebem, a której ja, Paweł, zostałem sługą." Kol.1:21-23

"Wszak Bóg nie jest niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o dziele waszym i o miłości, jaką okazaliście dla imienia jego, gdy usługiwaliście świętym i gdy usługujecie. Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość dla zachowania pełni [pewności] nadziei aż do końca," Hebr. 6:11

"Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni  drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje,oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym,  wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą;  trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę. Hebr. 10:19 -23