Rozdział 2: 10-11

"Przystało [wypadało, należało] ]bowiem Temu, dla którego jest wszystko i przez którego jest wszystko, aby Tego, który wielu synów wprowadził [poprowadził, przywiódł] do chwały, wodza [sprawcę] ich zbawienia, uczynić doskonałym [dojrzałym] przez cierpienia.  Bo i Ten, który uświęca [poświęca], i ci, którzy są uświęcani, z jednego są wszyscy; z tej to przyczyny nie wstydzi się nazywać ich braćmi,"

W tym fragmencie jest mowa o cierpieniu i o uświęceniu. Ani jedno ani drugie nie jest dzisiaj terminem przyjaznym dla ucha. Psychologia humanistyczna odpycha od człowieka cierpienie, trudności, przeciwności, prześladowania. Tymczasem Biblia mówi wyraźnie, że częścią Bożego planu, Jego woli jest cierpienie, a proces uświęcenia, udoskonalenia z tymże cierpieniem jest związany.

Kiedy życzmy sobie i innym Bożego błogosławieństwa, mamy na myśli miłe i przyjemne dla nas rzeczy. Tymczasem Bożym błogosławieństwem jest również cierpienie, przeciwności czy doświadczanie trudności.

Pan Jezus jest tym, który toruje drogę, jest wodzem, pionierem, tym który wprowadza do chwały. Oczywiście każdy chce dostąpić tej chwały, ale nie ma innej drogi jak ta, po której szedł Jezus. Nie jest to droga szeroka, łatwa i przyjemna. Cierpienia i uświęcenie, nie tylko wprowadzają nas do chwały, ale też wprowadzają nas do Bożej rodziny, dostępujemy aktu usynowienia, a Jezus nie wstydzi się nazywać nas braćmi.

Wiersz (Hebr. 2:9) zachęcał nas do popatrzenia na Jezusa. Jaki obraz widzimy? Widzimy Tego, Syna Człowieczego, który przez cierpienie, trudności i świętość dostąpił chwały.

Paweł w Rzymian 8:17 tak tę drogę opisał: "A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli.” i nieco dalej dodaje: " Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci;  a których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił." Rzymian 8: 29,30

„gdyż wam dla Chrystusa zostało darowane to, że możecie nie tylko w niego wierzyć, ale i dla niego cierpieć,” List do Filipian 1:29 ;  „Tak jest, wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą. 2 List do Tymoteusza 3:12.

Apostoł Paweł sam szedł tą drogą. Cierpienie towarzyszyło jego powołaniu. W Dziejach 9: 15,16 czytamy; "Lecz Pan rzekł do niego [ucznia Ananiasza]: Idź, albowiem mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela;  Ja sam bowiem pokażę mu, ile musi wycierpieć dla imienia mego."

"Jeśli tedy utrapienie nas spotyka, jest to dla waszego pocieszenia i zbawienia; jeśli zaś pocieszenie, jest to ku waszemu pocieszeniu, którego doświadczacie, gdy w cierpliwości znosicie te same cierpienia, które i my znosimy;" 2 list do Koryntian 1:6

"Za pełną radość uznajcie, bracia moi, gdy wpadacie w rozmaite doświadczenia [próby],Wiedząc, że wypróbowanie waszej wiary sprawia wytrwałość;  A wytrwałość niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli dojrzali i w pełni wyposażeni, w niczym nie odczuwający [nie mający żadnych] braków." Jakuba 1:2-4

Co to znaczy "uczynić doskonałym"? Ciekawą odpowiedź znajdujemy w komentarzu Wiliama Barclay. "

"Czasownik ‘teleioun’ przetłumaczony jako uczynić doskonałym, pochodzi od przymiotnika ‘teleios’, zwykle tłumaczonego jako doskonały. Jednak w Nowym Testamencie słowo ‘teleios’ ma szczególne znaczenie. Nie ma ono nic wspólnego z abstrakcyjną, metafizyczną i filozoficzną doskonałością. I tak na przykład określa się nim zwierzę nadające się do złożenia na ofiarę, uczonego, który osiągnął dojrzałość naukową; tak mówi się o człowieku lub zwierzęciu w pełni wyrośniętych; odnosi się to również do chrześcijanina, który jest dojrzałym, pełnoprawnym członkiem Kościoła. Słowo ‘teleios’ w Nowym Testamencie zawsze odnosi się do rzeczy lub osoby, która w pełni realizuje przeznaczony dla siebie cel. Dlatego czasownik ‘teleioun’ znaczy nie tyle uczynić doskonałym, co uczynić w pełni odpowiednim do wykonania zadania, które zostało postawione."

Drugi termin to uświęcenie.

Uświęcenie pochodzi od słowa święty z gr. hagios. . Słowo „święty” znaczy: „różny”, „inny”,„odmienny”, „odłączony”. Grecki termin hagios jest zazwyczaj odpowiednikiem hebrajskiego qadosz, rzeczownika o nie ustalonej etymologii, wyrażającego ideę „rozdzielania” i „przynależenia, poświęcenia dla Boga”. To co święte należy więc do Boga, a co jest Bożego – jest święte. Świątynia była hagios, ponieważ różniła się od innych budynków; dzień święty jest hagios, ponieważ różni się od innych dni; chrześcijanin jest hagios, ponieważ różni się od innych ludzi, jest oddzielony i poświęcony Panu. Świętość Chrystusa znaczy, że jest On całkowicie oddzielony od grzechu i od grzeszników, od złego systemu panującego na tym świecie.

W Hebrajczyków 10:10  czytamy: "Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją. Znosi więc pierwsze, aby ustanowić drugie;  mocą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.

Pan Bóg uświęca, poświęca nas, a my mamy dążyć do uświęcenia W List do Hebrajczyków 12:14 czytamy; „Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,” A Paweł dodaje; „Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze, żebyście się powstrzymywali od wszeteczeństwa,” Albowiem nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do uświęcenia.”1 List do Tesaloniczan 4:3.7

Na koniec dzisiejszych rozważań, ku pokrzepieniu naszych serc, przeczytajmy   fragment z Kolosan 3:3,4; "A tak, jeśliście wzbudzeni z Chrystusem, tego co w górze szukajcie, gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej;  o tym, co w górze, myślcie, nie o tym, co na ziemi.  Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu;  gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w chwale."