"Główną więc myślą tego [sumą, sednem sprawy], co jest mówione, jest to [stanowi prawda], że mamy takiego arcykapłana, który zasiadł po prawej stronie tronu Majestatu na niebiosach, Jako sługa świątyni [miejsca najświętszego] i prawdziwego przybytku [namiocie spotkania], który wzniósł Pan, a nie człowiek. Każdy bowiem arcykapłan ustanawiany jest do składania darów i ofiar. Dlatego też konieczne jest, aby i Ten miał co ofiarować. Jeśliby bowiem prawdziwie był na ziemi, nie byłby kapłanem, gdyż są tu już kapłani, którzy według Prawa [Tory] składają dary"
Mamy dalszy ciąg rozważań o ołtarzu, Ofierze i o Kapłanie. Pamiętamy, że list ten jest pisany do Żydów, dla których ofiara i ołtarz były w centrum liturgii. Autor odwołując się do ich zrozumienia czym jest ołtarz i ofiara, i jak jest to dla nich ważne, kieruje uwagę na Pana Jezusa, Arcykapłana, który sam siebie złożył na ołtarzu Golgoty jako ofiara Pojednania i zrobił to raz na zawsze.
Jakie my, nasi bliscy, sąsiedzi mamy skojarzenia związane z ołtarzem i ofiarą. Dla większości ludzi to są nic lub mało znaczące określenia. Dla bardziej religijnych ołtarz i ofiara kojarzy się z monstrancją, mesą ołtarzową i bogato zdobionym miejscem w kościele. Tym czasem autor Listu, wierzymy, że Duch Święty stara się odwrócić uwagę od materialnych ziemskich rzeczy, od liturgicznych ofiar i ołtarzy ku rzeczom duchowym, niebiańskim, ku osobie, żywej osobie Jezusa Chrystusa jako Arcykapłana, który zasiadł po prawicy Majestatu. I to właśnie autor Listu podkreśla w słowach; „Główną więc myślą tego, co jest mówione, jest to…”
Czytamy w Psalmie 110:1 i w kilku miejscach Listu do Hebrajczyków, że Jezus, złożywszy ofiarę, zasiadł po prawicy Boga. Psalm 110:1 jest często cytowany w Liście do Hebrajczyków i innych miejscach nowego Testamentu np. w Mateusza 22:43-45 „Powiedział im: Jak więc Dawid w Duchu nazywa Go Panem, mówiąc: Powiedział Pan mojemu Panu: Siądź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod Twoje stopy? Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak jest Jego synem?”
Tron w Niebie nie jest miejscem fizycznym. Bóg jest duchem a Majestat jest miejscem duchowym umiejscowionym na niebiosach. „Po prawicy” jest to antropomorficzne określenie miejsca władzy i mocy (por. Hebr. 1:3,13; 8:1; 10:12-13; 12:2; Dzieje Apostolskie 2:33-35).
„Powiedział JHWH do mego Pana: Usiądź po mojej prawicy, aż położę twoich wrogów jako podnóżek pod twoje stopy. Laskę twojej mocy pośle PAN z Syjonu, mówiąc: Panuj pośród twoich wrogów. Twój lud będzie ochoczy w dniu twej potęgi, w ozdobie świętości i z łona jutrzenki; twoja jest rosa młodości. PAN przysiągł i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka. Pan po twojej prawicy zetrze królów w dniu swego gniewu. Będzie sądził narody i trupami napełni wszystko; roztrzaska głowy panujące nad wieloma ziemiami. Ze strumienia będzie pił po drodze, dlatego podniesie głowę.” Psalm 110:1-7
"W tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez swego Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego też stworzył światy; Który, będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z naszych grzechów przez samego siebie, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach;" Hebr. 1:1-3
David Stern „Prawica Boża” to nie tyle konkretne miejsce, ale zaszczytny status Mesjasza wywyższonego do bliskości z Bogiem jako kohen gadol, wstawiający się za tymi, którzy pokładają w Nim ufność. Majestat Ha-G’dula, po prawicy Ba-M’romim, światłość Sz’chiny, te hebrajskie słowa, oznaczają Boga i jego niebiańskie duchowe środowisko.
” Dlatego też, może całkowicie zbawić tych, którzy przez Niego przystępują do Boga; bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi. Takiego właśnie przystało nam mieć arcykapłana, który stał się święty, niewinny, nieskalany, odłączony od grzeszników i wywyższony ponad niebiosa, Nie ma On potrzeby codziennie, jak inni arcykapłani, najpierw składać ofiary za własne grzechy, a potem za lud; uczynił to bowiem raz na zawsze, gdy ofiarował samego siebie.” Hebr. 7 25-27
Termin „niebiosa” podobnie jak w ST, występuje w liczbie mnogiej. Jest liczbą mnogą, ponieważ odnosi się do kilku poziomów 1. atmosfera nad ziemią, w której latają ptaki i tworzą się chmury 2. niebo gwiaździste, kraina świateł niebieskich, słońca, księżyca, gwiazd i planet 3. osobowa obecność Boga i sfera anielska. Rabini często debatowali, czy istnieją trzy niebiosa (por. 2 Kor. 12:2), czy siedem niebios (tak podają źródła rabiniczne z I wieku). Tę koncepcję kilku poziomów można zobaczyć w:
„Oto do PANA, twego Boga, należą niebiosa, niebiosa niebios, ziemia i wszystko, co jest na niej.” Księga Powtórzonego Prawa 10:14; „Czyż naprawdę jednak Bóg zamieszka na ziemi? Oto niebiosa i niebiosa niebios nie mogą cię ogarnąć, a cóż dopiero ten dom, który zbudowałem?” 1Królewska 8:27; oraz Ps. 68:33; 148:4; „Mając więc wielkiego najwyższego kapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się naszego wyznania.” Hebr. 4:14
Musimy powtórzyć i podkreślić, że w pierwszym kościele upamiętnienie ostatniej wieczerzy, w żaden sposób nie było wciąż na nowo, codziennie powtarzającą się ofiara Chrystusa, jaką dziś mamy w eucharystii. Dzieło Chrystusa zostało dokończone. To wtedy zupełnie inaczej wyglądało, a już na pewno chrześcijańskie środowiska żydowskie nie ustanowiły ani dogmatu o eucharystii, ani całej towarzyszącej temu skomplikowanej i tajemniczej liturgii. Samo zrozumienie eucharystii jako przeistoczenie czyli transsubstancjacja (łac. transsubstantiatio) zostało wprowadzone podczas Soboru Laterańskiego IV w 1215 roku.
Obecnie Chrystus jest realnie po prawej stronie tronu Majestatu na niebiosach, złożył ofiarę raz na zawsze i nie ma potrzeby, ściągać Go na ziemię i trzymać w tabernakulum czy monstrancji. Nie ma też potrzeby by ziemscy kapłani składali, codziennie ofiary i to z Chrystusa… Takie jest na tu i teraz przesłanie tej części Listu do Hebrajczyków.
Jezus jest „sługą prawdziwego przybytku” Mamy tutaj odniesienie do idealnego przybytku, którego wzór jest w niebie, ten wzór został objawiony Mojżeszowi na górze Synaj, a zbudowany w okresie wędrówki po pustyni Namiot Zgromadzenia był jedynie kopią, obrazem i cieniem.
„Lecz Chrystus przyszedł jako arcykapłan przyszłych dóbr, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie uczyniony ręką, to jest nienależący do tego, co stworzone; […] Chrystus bowiem wszedł nie do uczynionego ręką świętego świętych, które byłoby odbiciem prawdziwego, lecz do samego nieba, aby teraz być obecnym w naszym imieniu przed obliczem Boga;” Hebrajczyków 9:11,24
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz